Als de waal in het zicht is stroomt de verbeelding
Zittend op de Waalkade tussen twee bruggen laat ik mijn gedachten met de rivier mee stromen. Soms ruig kolkend en tegen de muur klotsend, dan weer rustig en gelaten kabbelend in de zon. Ik laat de zon onder de donkere regenwolken door op mijn gezicht schijnen. Het zijn allemaal contrasten. De natuur aan de overkant, de stad in mijn rug. De gehaastheid op de weg in de spits, de gemoedelijkheid in mijn hoofd. Het is pas eind mei, in mijn oren hoor ik de ruige gitaarmuziek van The Answer’s Last days of Summer. Hoeveel contrast kun je in één ogenblik ervaren? Aan de rivier kan het allemaal.
Al mijn hele leven woon ik langs of in de buurt van een rivier. In mijn vroege jeugd stroomde de Rijn door onze achtertuin. Later was het de IJssel waar ik zomers in zwom en nu, sinds een jaar of zeven is het de Waal die als een soort stille getuige van mijn leven optreedt. Hoewel dit water al 26 jaar altijd in mijn nabijheid is, realiseerde ik pas kort geleden dat alle drie deze rivieren een kilometer van het punt waar ik nu zit nog dezelfde zijn. Ze zijn hetzelfde water, komend uit de Zwitserse Alpen. En hoewel ze hard stromen en dus continu ‘nieuw’ zijn, voelt het alsof ze al mijn herinneringen voor me bewaren. Ik hoef maar aan de oever te gaan zitten en die herinneringen komen boven. Soms één voor één, alsof de schepen ze meebrengen, soms blijven ze elkaar eindeloos opvolgen, als een goederentrein die over de brug dendert, de ene herinnering roept een andere op en daarop volgt weer een nieuwe. Ik laat me gewillig meeslepen in die film en kijk met andere ogen naar toen.
Hoe anders is het als ik loop langs dit water. Dan waait de wind door mijn haar en luister ik naar het ritmische stappen van mijn voeten en het geluid van mijn stok die om de twee passen de grond raakt. Op dat moment komen er geen herinneringen. Op dat moment maak ik ze en vertrouw ik ze toe aan het water om ze later, ergens zittend op de oever weer terug te krijgen. Ik ben gehecht geraakt aan dit water, mijn trouwe metgezel tijdens vele reizen en wandelingen. Het koelde mijn voeten toen ik niet meer kon en nam mijn tranen in zich op terwijl het me gemoedelijk toesprak.
Op het gebouw achter me lees ik het gedicht: ‘’Als de Waal uit het zicht is, stroomt de verbeelding’’. ‘Nee’, denk ik onwillekeurig. ‘Als de Waal in het zicht is, stroomt de verbeelding.’
De spreuk ‘’Als de Waal uit het zicht is, stroomt de verbeelding’’ zie je wanneer je de laatste brug van de Walk of Wisdom oversteekt. Hij staat aan de linkerkant op een flat.
